Tom Waes over leven na ongeval: “Ik ga aan de reis beginnen”

Schuld en boete in het klooster

In Kloostergasten verblijft Tom Waes enkele dagen in Priorij Klaarland, een Trappistinnenklooster in Bocholt bij de grens met Nederland. Daar gaat hij in gesprek met zuster José over zijn ongeluk en wat daarop volgde. Waes biecht op: “Ik heb een hele zware fout gemaakt… ik heb er een enorm schuldgevoel over”. Hij vraagt zich hardop af hoe iemand met zo’n schuldgevoel om zou gaan.

Zuster José geeft hem een ontwapenend en tegelijk confronterend antwoord: “Je zal ervoor moeten boeten” – een uitspraak die hard binnenkomt, maar ook ruimte biedt voor reflectie en groei. Ze licht toe dat het woord “boeten” oorspronkelijk uit de visserij komt, waarbij kapot net hersteld en hergebruikt moest worden. Een beeld dat symbool staat voor herstellen wat kapot is.

Een bijbeltekst als spiegel

Tijdens het kloosterverblijf wordt een bijbeltekst voorgelezen die zuster Rebekka wil klaarleggen voor Waes: “Als iemand een misstap maakt, probeer diegene dan in zachtmoedigheid overeind te helpen.” Dat raakt Waes diep: “Die tekst kwam heel hard binnen. Dat ging echt over welke fouten ik had gemaakt.” 

De combinatie van zuster José’s harde woorden en deze zachte bemoediging vormt een krachtige spiegel. Zuster Rebekka merkt kritisch op dat mensen in onze maatschappij vaak te snel veroordeeld worden na een misstap: “Natuurlijk is het fout, maar je helpt de ander niet door er extra op te gaan bonken. Het is belangrijk dat iemand eerst zelf beseft wat er is misgegaan.

Een ander wijs inzicht dat Waes meekrijgt is een citaat van Dag Hammarskjöld: “De langste weg is de weg naar binnen.” Zuster Rebekka legt uit dat dit verwijst naar persoonlijke groei, zelfkennis en het herstel van een betrouwbaar mens zijn. Deze zin blijft bij Waes hangen: “Dat is het advies dat me het meest bijblijft… daar kan ik iets mee.

Gedurende het verblijf haalt Tom Waes op eerlijke wijze zijn eigen verhaal naar boven. Hij geeft toe dat hij eind 2024 dronken achter het stuur stapte en bij het ongeluk zwaargewond raakte, terwijl een ander slechts lichtgewond bleef. In mei 2025 kreeg hij een rechterlijke straf: onder meer een rijverbod van drie maanden, een alcoholslot van een jaar, een boete en de verplichting zijn rijexamen opnieuw af te leggen.

Het tv-optreden in Kloostergasten toont hoe Waes probeert het proces van vergeving en boete vorm te geven – niet publiek, maar innerlijk. Hij zegt bij afscheid dat hij aan een innerlijke reis wil beginnen: “Ik ga aan de reis beginnen”.

Reflectie en publiek belang

De combinatie van persoonlijke verantwoordelijkheid en het zoeken naar spirituele en psychologische rust maakt deze aflevering bijzonder relevant. Tom Waes trekt zich terug uit het publieke oog en laat zien dat berouw meer is dan publieke schaamte: het is zoekend naar herstel en zelfinzicht. Als publieke figuur heeft hij een voorbeeldfunctie wanneer hij inziet dat een fout meer is dan een incident: het is een kans tot groei.