Martine Jonckheere is aan de dood ontsnapt: “Er was sabotage in het spel"

“Het ging van kwaad naar erger tussen die twee. Vader was een ex-bokser en als mama iets zei dat hem niet beviel, sloeg h? haar. Geen tikje, hé, h? ranselde haar echt af. We waren vaste klanten op het politiebureau. ‘Zolang er geen doden vallen, kunnen we niets doen’, klonk het daar. H? sloeg ook m? en m?n zus Carmen”, vertelt Martine openhartig in Dag Allemaal.

“Eén voorval staat me nog levendig voor ogen. In de gang stond de ?ets die m?n zus voor haar plechtige communie had gekregen. Vader werd heel kwaad, greep Carmen vast b? haar haar en gooide haar de trap af. Heel haar hoofd lag open en ze bloedde hevig. Alsof dat nog niet genoeg was, stampte h? ook nog haar ?ets kapot. W? mochten niet gelukkig z?n.”‘

“’t Was alt?d bang afwachten tot pa thuiskwam. In de klas viel ik in slaap omdat ik ’s nachts over m?n mama waakte. Ze lachten me daarmee uit, maar ik zweeg, niemand wist wat er thuis aan de hand was. Voor de buitenwereld leek vader immers de vriendel?kheid zelve en op café trakteerde h? iedereen. Maar thuis sloeg h? alle meubels kapot. W? smeekten mama: ‘Laten we toch weggaan, dit is geen leven.’ Maar ze zag ’t niet zitten om als alleenstaande vrouw voort te moeten, en ook haar trots hield haar tegen.”

Sabotage

“De knoop werd pas doorgehakt toen er brand uitbrak in onze slaapkamer. Mama, Carmen en ik sliepen met drie in hetzelfde bed en ik werd wakker van een raar geluid en van de hitte. De muur achter ons bed stond in brand, net als het nachtkastje naast m?. Ik vluchtte naar de andere kant van het bed en kroop naast m?n zus onder de lakens. Gelukkig werd m?n mama t?dig wakker, z? hielp ons in paniek ontsnappen. Nadien bleek er sabotage in het spel, en getuigen hadden gezien hoe m?n vader op de hoek van de straat stond te wachten tot de hele boel in de ?k stond. Met andere woorden, h? hoopte dat we erin bleven.”

“’s Anderdaags op school kwam de directeur me midden in de les halen. ‘Uw mama wacht buiten op u’, zei h?. Er stond een kleine verhuiswagen met wat ons nog aan meubelen restte en daarmee z?n we halsoverkop naar Brugge gevlucht. M?n vader heb ik nooit meer gezien, want hoewel z?n schuld aan de brand nooit bewezen werd, kreeg h? geen bezoekrecht. H? had z?n doel bereikt: h? was van ons verlost. Ondertussen is h? gestorven. Bleek dat h? nog geprobeerd had m? te onterven. Weet je, ze kunnen me alleen echt kwetsen door te zeggen dat ik in iets op m?n papa l?k.”