Jo De Poorter over dramatische wending: “Dood was blijkbaar de enige oplossing”

In het boek beschrijft De Poorter hoe Yasmine zich telkens als tweede keus leek te moeten schikken; volgens hem kreeg ze vaak de plekjes die anderen lieten vallen. “Zij was geen echte vechter, had alleen haar grote talent waar ze op teerde,” schrijft hij, en hij verwijst naar de manier waarop haar rol bij de VRT volgens hem vaak beperkt bleef. Die steeds terugkerende kleine teleurstellingen, zo suggereert hij, hebben hun tol geëist.

De Poorter haalt ook de pogingen aan om Yasmine te steunen. Hij prijst onder meer Martine Prenen, die volgens hem een belangrijke rol heeft gespeeld in het proberen opvangen van haar problemen. Toch bleek alle steun uiteindelijk niet genoeg: “Ik heb haar zo uit mijn handen voelen glijden,” aldus De Poorter, die in zijn boek duidelijk maakt hoe machteloos omgeving en collega’s zich destijds voelden. (Lees verder onder de foto)

Het fragment is hard en zal bij veel lezers emoties oproepen: enerzijds vanwege de herkenbare reflecties op de druk van de televisiewereld, anderzijds door de onomwonden taal waarmee De Poorter zijn teleurstelling en verdriet verwoordt. Hij probeert niet te oordelen maar zoekt naar verklaringen voor een dramatische wending die veel mensen nog steeds treurig stemt.

De passage herinnert eraan hoe kwetsbaar beroemdheden kunnen zijn achter hun publieke masker, en dat talent en succes niet automatisch bescherming bieden tegen mentale nood. Het is een sober, onthullend hoofdstuk in een boek dat naar eigen zeggen wil tonen hoe het er écht aan toegaat achter de schermen.