Het grijpt Herman Brusselmans naar de keel: “Bij die gedachte rollen de tranen over mijn vriendin Lena haar wangen”

“Het was een mooie zomerdag op 6 juli 1992. Halftwaalf”, citeert Het Laatste Nieuws de schrijver in ‘De Morgen’. “Het was een mooie zomerdag op 6 juli 1992. Halftwaalf”, vertelt Brusselmans. “Ik lag met een kater in bed mijn roes uit te slapen tot ik plots gewekt werd door het ­geklepper van de openstaande luiken. Was er een onweer op til? Ik keek door het venster, niets te zien, alles was windstil. Vreemd."

"Een paar uur later kreeg ik telefoon. Mijn moeder was gestorven. Om halftwaalf. Was zij afscheid komen nemen? Is dat een religieuze ervaring? Is dat een ­paranormale ervaring? Hoe verklaar je dat? Ik weet het niet. Dus ik ben agnost. Je gaat dood en waarschijnlijk is er niets, maar je weet nooit.”

Lena
“Bij de gedachte dat ik ga sterven, lopen de tranen over Lena’s (Brusselmans 27-jarige vriendin, red.) wangen. Ik wil zonder jou niet verder, zegt ze dan. Daardoor ben ik bang. Niet voor de dood, maar wel om haar alleen te laten. In dat opzicht was mijn zestigste verjaardag een kantelpunt. Het besef dat mijn moeder op haar 61ste gestorven is, heeft mij een krak gegeven.?Ze is maar zo oud geworden als ik nu ben. Wat nog moest volgen, is voor haar niet gevolgd.”

Herman Brusselmans maakt zich al lachend ook een bedenking over de hemel. “Ik twijfel aan het bestaan van de hemel. Tot nu toe hebben er 102 miljard mensen op aarde geleefd, las ik ergens. Beeld je de hemel in als een reusachtig Rock Werchter. Vind daar maar eens je hond, je vader en je ­moeder terug!”