Ik wil niet het ongeduldige kind uithangen, maar dat is ronduit frustrerend in Blind Gekocht”

Tom De Leur, journalist bij het Nieuwsblad, keek naar het programma. “De veeleisende koppels trekken zichzelf de haren uit bij het zien van de gruwelijke nieuwe woonst, waarop Dina de huizen laat renoveren, weg van de nieuwsgierige blikken van de nieuwe eigenaars die uiteindelijk moeten vaststellen dat Dina hun vertrouwen niet heeft beschaamd”, staat er te lezen in Het Nieuwsblad.

“Ik vermoed dat ik het systeempje van dit programma mooi heb samengevat: de emotionele rollercoaster start met enthousiasme dat snel overgaat in bang ­afwachten, waarop de zaak weer versnelt richting woede en ontgoocheling, dan toch vertraagt tot vertwijfeling om met een rotvaart te eindigen in blijdschap, ja zelfs euforie.”
(lees verder onder de foto)

"Voor" en "na"
“Mij hoort u niet vertellen dat ik gekant ben tegen dat systeempje. Wie met huizen werkt, vervalt al snel in het mechanisme van de “voor” en de “na”. De “voor” wakkert onze nieuwsgierigheid aan, de “na” biedt ons de bevrediging waar we de hele aflevering op ­zaten te wachten.”

“In dat opzicht is het opmerkelijk dat Blind gekocht die bevrediging uitstelt tot de volgende ­aflevering: je krijgt het gerenoveerde huis dus niet in één en dezelfde aflevering te zien. Nu wil ik niet het ongeduldige kind uithangen, maar dat is ronduit frustrerend: ik heb geen zin om een week op het eindresultaat te wachten, ik wil het nú. Maar we gingen niet zeuren: Blind gekocht mag dan een vehikel zijn voor Hypotheekwinkels en Impermo’s, de koppels zijn mooi en de huizen ook. Al moet ik daar wel een week op wachten.”