Jan Verheyen: “Je zal godverdomme maar hulpverlener zijn in Brussel en élke dag opnieuw die ellende moeten trotseren”
”Een groep mensen die beroepshalve voortdurend onbaatzuchtige daden stellen, vaak met risico voor zichzelf. Ze lopen daar amper mee in de kijker en oogsten evenveel kritiek als dankbaarheid. [Ze moeten werken in] Brussel, een stad die weliswaar geen ‘hell hole’ is, althans niet in vergelijking met pakweg Raqqa, Mosoel, Sanaa of Djoeba, maar die bij momenten wel zijn best doet om er op te lijken”, schrijft hij.
“Maar ik zit dan, als de reactionaire zak die ik blijkbaar ben, thuis te denken: je zal godverdomme maar hulpverlener zijn in Brussel en élke dag opnieuw die ellende moeten trotseren, goed wetende dat de pakkans klein is en de kans op een daadwerkelijke veroordeling nog kleiner. “Ja, maar het is wel die mensen hun werk, ze hebben er zelf voor gekozen, ze worden ervoor betaald”, hoor je wel eens. Ah zo? Hebben zij ervoor gekozen om zo goed als dagelijks door meestal minderjarig straattuig te worden beledigd, belaagd, en bekogeld? Staat dat in hun cao misschien?”
Volgens Verheyen moeten we de Brusselse hulpverleners in een positief daglicht stellen. “Ik wil mijn respect betonen aan al die anonieme Brusselse hulpverleners die in het structurele waterhoofd dat onze hoofdstad is, bereid zijn te blijven dweilen terwijl de kraan allang uit de muur is gerukt en het water rechtstreeks uit de leiding naar buiten spuit. Beste hulpverleners, jullie zijn mijn helden", besluit hij in zijn brief.
