Koppel verliest heel veel geld om kindje te adopteren en het resultaat is dramatisch: “In dagtherapie van ellende”

Na een reeks ivf-behandelingen besloten om toch maar een kindje te adopteren. “In 2013 ondertekenden we een adoptiecontract voor een kindje uit Ethiopië”, zegt Elke in Het Laatste Nieuws. “Van toen af gingen we niet meer op vakantie. Hooguit eens een weekje naar zee. Elke zomer opnieuw verwachtten we het verlossende telefoontje.”

Weeshuizen in Ethiopië
Twee jaar na hun inschrijving bij Fiac, één van de drie Vlaamse interlandelijke adoptiediensten, kwam er heel slecht nieuws. “De samenwerking met een van de weeshuizen in Ethiopië viel stil. We werden uitgenodigd naar een vergadering. Ik kon niet helemaal volgen, want wij kenden die wereld niet goed. Maar ik voelde: dit komt niet goed.”

Samenwerking met Oeganda
Het koppel besloot om de samenwerking met FIAC stop te zetten. Van de 4.000 euro die ze betaalden kregen ze 1.000 euro terug. Nog datzelfde jaar gingen Elke en Mario in zee met ‘Het Kleine Mirakel’, een andere adoptiedienst. “Ze hadden net een samenwerking opgestart met Oeganda en zeiden dat het enorm goed liep. In mei zijn we op intake gegaan, in juni vertrok ons dossier al naar Oeganda. We maakten thuis de kinderkamer klaar.”

Hard nieuws
Maar in november kwam er opnieuw hard nieuws. Er was een probleem gerezen met de eerste zeventien kinderen die uit Oeganda overkwamen: een Vlaamse rechter weigerde de adoptie van een van die kinderen te erkennen. In maart 2016 besloot men in Oeganda zelf om de adoptiewet te herzien. Adoptieouders zouden minstens een jaar in het land moeten verblijven. In mei kwam dan het nieuws dat hun dossier definitief werd afgesloten. “Dat kwam heel hard aan”, zegt Elke. “Later bleek dat negen andere gezinnen toch nog naar Oeganda mochten reizen om hun adoptiekind op te halen – ze kwamen daar wel maanden vast te zitten.”

Dagtherapie
Elke ziet af van de hele situatie. “Ik viel in een diep gat. Ik ben acht maanden in dagtherapie geweest om opnieuw richting te kunnen geven aan mijn leven. We hebben nu een hond, en straks hopelijk een tweede. We hebben voor het eerst een grote reis naar Amerika gemaakt. Dat is fijn, maar het is ons plan B. Als we op een terrasje zitten en er komen kinderen naar onze hond, dan zeggen we tegen elkaar: toch jammer.”