Hugo krijgt het moeilijk na wat hij hoort: “Het is verschrikkelijk”

Overal waar Hugo komt wordt hij op handen gedragen. Hij kreeg een platencontract en bracht net ook een cd uit.

“Ik heb ook drie keer in ‘Tien Om Te Zien’ gestaan”, legt Hugo uit in Dag Allemaal. “Het publiek scandeerde mijn naam alsof ik een popidool was.”

“Ik dacht: ‘mannekes, het is maar den Hugo die haar staat, hé!’ Ik word gedragen door mijn publiek.”

Hugo heeft door de jaren heen hard beseft hoe belangrijk familie is. Toen Nicole haar mama nog leefde gingen ze die alle dagen bezoeken in het woonzorgcentrum.

Ze gingen dan ook iets drinken in de cafetaria. Hugo maakte van die gelegenheid dan gebruik om met de bewoners te praten.

Hij hoorde daar een opmerkelijke getuigenis. Iemand zei hem dat ze een zoon in Frankrijk heeft, maar die komt haar maar één keer per jaar bezoeken.

“Dat is toch verschrikkelijk”, klinkt het scherp bij Hugo. “Alsjeblieft, die laatste jaren met je ouders, koester die toch!”