Maggie De Block in tranen na plots verlies: "Niets of niemand kon nog baten"

Ook voor Maggie De Bock betekende de dood van haar schoonzoon een rake klap. "Hij had een zeldzame erfelijke ziekte, mijn schoonzoon. Hij werd daarvoor nauwkeurig opgevolgd. Maar in de maanden voor zijn overlijden was hij veel minder ziek dan ervoor. Zijn dood kwam als een donderslag. Het was geen hartaanval. Het moet geweest zijn alsof uit hem de stekker werd getrokken. Hij is neergezegen, onderuitgegaan op dat sportveld en niets of niemand kon nog baten. Hij gaf toen training aan de jeugd van Asse-Ternat. Een cardioloog die zijn zoontjes kwam ophalen, heeft me nadien gezegd: 'Reanimatie was hopeloos.'", vertelt de Open VLD-minister.

Maggie kan zich nog exact herinneren wat er die dag gebeurde. "Ik zat op dat moment in Brussel, in de Kamercommissie, waar de oppositie me onder vuur nam. Mijn dochter belde. Ik dacht: 'Ik neem niet op.' Ze belde nog een keer. Toen nam ik op en zei ik: 'Ik bel terug. Salut.' Waarna ze riep: 'Nee, mama, nee, ze zijn Koen hier al een halfuur aan het reanimeren.' Dan besef je: vergeefs. Ik ben de Kamer uitgevlucht. Catherine Fonck van cdH zei nog: 'Mais enfin, elle quitte déjà? Dat getuigt van weinig respect.' Maar ook Laurette Onkelinx zat daar. En Laurette kent mij goed. Die zei direct: 'Dat zou Maggie nooit doen als er niet iets ernstigs was. Iets met haar kinderen.' Laurette had gelijk."

Nadien volgde een moeilijke periode. Maggie is in het dagelijkse leven naast politicus ook huisarts, maar dat heeft haar niet geholpen tijdens haar verwerkingsproces. "Het is raar. Als arts leer je in je opleiding hoe je moet omgaan met verdriet en verlies en rouw. Maar als moeder of als schoonmoeder heb je daar weinig aan, als het erop aankomt. Ieder verwerkt dat verlies op zijn eigen manier. Wij konden onze dochter nog troosten. De ouders van Koen hadden zelfs dat niet meer. Plots was hij weg, hun zoon."